20 ปีที่แล้วผมเคยได้เล่นดนตรีกับเพื่อนๆ บนเวทีของโรงเรียนสระบุรีวิทยาคม ต่อหน้าเพื่อนๆ รุ่นน้อง และอาจารย์หลายๆท่าน วันนั้นจำได้ว่าระหว่างเล่นทุลักทุเลมาก แต่ในความเละนั้นเต็มไปด้วยความสุข
20 ปีผ่านไปใครจะคิดว่า ชีวิตจะมีโอกาสได้พาเพื่อนๆศิลปินกลับมาเล่นดนตรีต่อหน้ารุ่นพี่(อาจารย์บางท่านและท่านผ.อ.) และรุ่นน้องนับพันคน มีโอกาสได้ร่วมร้องเพลงมาร์ช ส.บ.ว. พร้อมๆกันอีกครั้งหนึ่ง
เวลาเราได้กลับไปยืนที่ๆเราเคยผูกพัน ได้พบเจอพูดคุยกับคนที่อยู่ในความทรงจำ และได้รู้สึกว่าความรู้สึกที่เคยมีนั้นยังไม่จางหายไป การได้พบว่ามุมนึงในหัวใจเรา มีที่ๆ ผู้คนเหล่านี้รอคอยพบเจอและยินดี เอาใจช่วย ในทุกๆอุปสรรคและความสำเร็จ มันเป็นช่วงเวลาที่เราได้ค้นพบพลังบางอย่าง
เหมือนได้เรียนรู้ว่า ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะมืดแค่ไหน ทางกลับบ้านก็ยังมีแสงสว่างให้อุ่นใจได้เสมอ
20 ปีผ่านไป ผมเรียนรู้ว่า ความทรงจำของเราเป็นสิ่งมีค่า และบางครั้งก็ทำให้ความสุข เกิดขึ้นได้ อย่างง่ายดาย
Search